پوشش ذرات با ترکیبات یونی دافعه‌های الکترو ستاتیکی را وقتی که دو ذره به هم نزدیک می‌شوند افزایش می‌‌دهد. به این طریق از به هم پیوستن ذرات جلوگیری می­شود. اما پوشش با مولکول‌های بزرگ از قبیل مواد فعال‌ سطحی (سورفکتانت­ها) و پلیمر‌ها با زنجیر‌های بلند هیدرو کربنی، با ایجاد دافعه­ی فضایی از به هم پیوستن ذرات جلوگیری می­کنند[23،22]. راه­های بسیار زیادی برای پایدار کردن این نانوذرات گزارش شده است که مهمترین آنها عبارتست از :

الف ) پایدار کردن به کمک مونومرها با گروهای عاملی متفاوت[24]

پوشش­دار کردن به کمک مونومر­ها با گروهای عاملی متفاوت، برای پایدار کردن این نوع نانو ذرات مورد مطالعه گرفته است. برای این کار مهمترین مونومرهایی را که دارای گروهای عاملی فسفات و کربوکسیلات بودند مورد مطالعه قراردادند.

ب) پایدار کردن به کمک پلیمرها و مواد فعال سطحی ­[32-25]

انواع  مختلفی از پلیمرها برای پایدار کردن این نانو ذرات به کار رفته اند. می­توان پوشش دار کردن را در طول یا بعد از سنتز به منظور جلوگیری از تجمع ذرات استفاه کرد. در کل، پلیمر‌ها می‌توانند با اتصال شیمیایی یا جذب فیزیکی روی سطح نانو ذرات مغناطیسی قرار گیرند و توازنی را بین نیرو‌های دافعه و نیرو‌های جاذبه مغناطیسی و واندروالسی که روی نانو ذرات عمل ‌می‌کند را ایجاد

می‌کنند. پلیمرهایی که حاوی گروه‌های عاملی از قبیبل کربو کسیلیک اسید، فسفات‌ها و سولفات‌ها باشند می‌توانند به سطح نانو ذرات آهن متصل شوند. سورفکتانت­های مختلفی از قبیل سدیم اولئات، دو دسیل آمین و سدیم کربوکسی متیل سلولز معمولاً برای افزایش پراکندگی نانوذرات در محیط های آبی به کار می­روند.

ج) پایدار کردن به وسیله ی فلزات گران بها [33]

در این روش سطح نانو ذرات به کمک فلزات گران بهائی که می‌توانند با گروه های عاملی برهمکنش نشان دهند پوشش داده می­شود. برای مثال در بسیاری موارد نانو ذرات مغناطیسی را با طلا پوشش می‌دهند، زیرا سطح طلا می‌تواند با گروه‌های تیول برهمکنش بسیار شدید  نشان دهد. این امر به ویژه در جدا سازی آمینو اسید­های گوگرد دار و کاربرد­ های بیوشیمیایی دیگر خیلی اهمیت دارد.