ساختمان‏ها و همچنین حفاظت آب و هوایی پیاده ها تاکید نمود (اوستروفسکی، 1371: 47).

اشپرای رگن دیگر صاحب‏نظری است که در اوسط دهه 1960 بر نقش حرکت پیاده در فضاهای شهری تاکید داشته است .تمرکز اصلی رگن بر روی طراحی شهری است .از نظر او فضای شهری محل تمرکز فعالیت‏ها است و اینکه با ایجاد فضای باز بصورت عامل مکمل می توان از سختی و رسمی بودن فضاهای شهری کاست .او همچنین از پیاده‏روی بعنوان معیار مقیاس مناسب در طراحی شهری و ایجاد کننده بیشترین سطح تماس با یک مکان که برای هرگونه قرارگاه انسانی بسیار ضروری است نام می برد .(Speiregen, 1960, 72)

دیگر نظریه پرداز دهه1970 ، لارنس هالپرین می باشد که دغدغه اصلی او تنظیم موزون انواع حرکت ها در شهر است .او پویایی و تکاپوی زندگی شهری را وابسته به ساختار حرکتی آن معرفی می نماید و در این میان، تنها حرکت را به شکل انسانی (سواره یا پیاده) منحصر ندانسته و حتی جابجایی پرندگان و حیوانات و تغییر فصول را نیز موثر می داند .هالپرین معتقد به ضرورت حذف خودرو و جایگزینی و گسترش سامانه حمل و نقل همگانی تندرو و راحت بوده و بر استفاده از ترازهای ارتفاعی مختلف جهت متمایز کردن سرعت های متفاوت (همانند ایده تقاطع ناهمسطح اوژن انارد)، کیفیت

بی بدیل حرکت پیاده و تاثیر کف‏سازی بر آن تاکید می نماید. او همچنین با اشاره به بعد سوم شهر، از تغییر ارتفاع در سطح بعنوان عامل کیفیت بخشی به تجربه پیاده روی نام می‏برد (Halprin,1972:116).

ادموند بیکن صاحبنظر برجسته مسائل شهری است که اثر مشهور او با نام طراحی شهرها کماکان یکی از منابع قابل اتکا و کاربردی می باشد. تمرکز اصلی بیکن بر بازشناخت ساختار شهرها و نظامهای حرکتی است.  به باور او، تنها با حرکت پیوسته در فضا است که می توان آن را تجربه نمود و چنین تجربه ای تنها دیداری نبوده بلکه برای ادراک فضا، تمام اندام های حسی و احساسات انسان درگیر می شوند. توجه اصلی بیکن بر فضاست و از نظر وی توده و فضا دو عنصر اصلی معماری هستند و جوهر طراحی، پیوند دوسویه این دو است (بیکن، 15:1376). بیکن در تبیین مفهوم نظامهای حرکتی شهر، به عنوان گذرگاه یا مسیرهایی که شهروندان در آن آمد و شد می کنند، توجه به سه مفهوم رابطه توده و فضا ، تداوم تجربه و تداوم های هم زمان (به معنای تداوم تجربه فضا بر پایه زنجیره ای از نظام های حرکتی دید با سرعت ها و شیوه های گوناگون که هریک با بقیه، پیوندی دو سویه دارد) را ضروری می دانست.  به نظر او، طراح شهری باید به طور هم هنگام، سرعت های مختلف حرکت مؤثر بر ادراک را در نظر داشته باشد و فرم هایی پدید آورد که برای رانندگان، همان اندازه خشنود کننده